فرانتس کافکا هرگز از جمله کسانی نبود که به‌خاطر یهودی بودن یا صرفاً شبیه یهودی بودن در خیابان مورد ارعاب و آزار قرار می‌گرفتند یا کتک می‌خوردند. با وجود این، هر چه قدر هم به درون خود پناه می‌برد و این اتفاقات را از دسترس مستقیم ذهن خود دور می‌کرد، همچون اغلب یهودیان برایش غیرممکن بود که از لحاظ فکری خود را از تقدیر جمعی، دور نگه دارد.

مثل همه یهودیان «جذب و همگون شده»، یکی از چیزهایی که مجبور بود «جذب» کند، قدری «ضد سامی‌گری سالم» بود. اغلب یهودیان آن دوره «و هر زمان دیگر» تهدیدهای هر روزة ضدسامی را جذب و آن را علیه خود درونی می‌کردند. کافکا نیز در این احساس «نفرت از خود»، همانند دیگران بود.