بابا گوريو شعر مهر پدری است، حماسة « پدری»، از دو جهت، اول از جنبة شخصیِ انسانیِ احساس‌ها، انگیزه‌ها و اعمالی که ریشه در عمیق‌ترین فعل و انفعال‌های تن و ذهن آدمی دارند، گستره‌ای از ساده‌ترین تپیدن‌های یاخته‌های جانوری تا اعلای عواطفی که همین جانور را سرمدی می‌کنند. دوم از جنبة آنچه شاید از جملة کمیاب‌ترین دستاوردهای کاملِ انسان اندیشمند آفرینندة نوآور باشد و آن را به نام «کمدی انسانی» می‌شناسیم.

گوریو، پیرمرد رشته‌فروش سابق، هیچ چیز نیست جز پدر. مفهوم همة وجودش، انگیزة گذران امروز و فردا و همة عمرش این است که پدر دو دختر است. این خلاصه‌گی همة جان او به یک وابستگی، تمرکز همة منش و کنش او بریک عاطفة انحشاريِ مستبد، به خودی خود رقت‌انگیز هست امّا فاجعه‌ای می‌شود زمانی که، در پایان عمری این‌چنین با یک محرکِ تنهاگذرانده، می‌بینی همواره یک‌جانبه بوده است و طبعأ بی‌جواب می‌ماند: درامِ در آغاز ساده‌ای که بُعد تراژدی پیدا می‌کند.