من فقدان هایمان را انکار نمی‌کنم باغ ها پرشده اند از زباله هوا گندیده است حتی درخت‌ها بوی نطفه ای سیاه می دهند که به زمین چسبیده است چرا باید خودم را مثل دیگران فریب دهم؛ وقتی پرتقالی به فساد کشیده شود وقتی کتابی سوزانده شود نور دیگر به روشنی قبل نخواهد تابید اما می شود کاری کرد. وقتی مه پایین می آید و در برم می‌گیرد می‌توانم رو به سویشان فریاد بزنم تا حداقل دشمن بترسد تا بداند روزی برمی گردیم که شاید همه، مثل من بوی شکوفه های پیچ اناری را حس می‌کنند که هنوز آنجاست. آریل دورفمن مجموعه داستان پیش رو را یک سال پس از سقوط دولت پینوشه نوشته است یازده داستان کوتاه از سال های سرکوب و کشتار حکومت نظامی در شیلی دورفمن در هر قصه سراغ تجربه‌ی انسان از ترس بدگمانی، فروپاشی و همزمان امید، تلاش و از خودگذشتگی می‌رود. او با زبان زیبای روایتگرش دست خواننده را می‌گیرد و تا سرزمین ،تعلق، عشق، و قهرمانان بی نام می برد.