خیابان جلوی سینمای سوخته. عصر. بیرون جای جلوی سینمای سوخته سواری چکامه چمانی ایستاده و نجات شک وندی در انتظار، قدم زنان آن را می‌پاید. آمدو شد سواری‌ها که از هر کدام آنها نوایی بلند است. این سوی خیابان چکامه چمانی، عینک دودی به چشم، با صدایی که آشکارا تغییر داده است در گوشی همراه خود حرف می‌زند ـ چکامه‌ی چمانی نه سلام و نه علیک - چکامه؛ لبخندم! آخر شي‌ها! لامصب خواهریت کجاس؟ د آخه داشته باش مارو! جلوی تصویر، دست‌های فروشنده خریدهای چکامه را روی پیشخوان می‌گذارد.

صفحه ۲۷