میانگین عمر انسان هشتاد سال است. آدمی در ذهن خود زندگی‌اش را درون این محدوده زمانی مجسم می‌کند و سازمان می‌بخشد. آنچه را که گفتم، همه می‌دانند، اما به ندرت در می‌یابیم که شمار سالیانی که به ما اعطا شده، صرفا نه یک امر مسلم کمّی، و مشخصه‌ای بیرونی (چون طول بینی یا رنگ چشم)، بلکه دقیقا بخشی از تعریف انسان است. کسی که بتواند با تمام توانایی‌هایش، دو برابر، مثلا ۱۶۰ سال عمر کند به نوع ما تعلق ندارد. هیچ چیز زندگی‌اش به زندگی ما نمی‌ماند - نه عشقش، نه جاه‌طلبی‌اش، نه احساساتش، نه نوستالژی‌اش: هیچ چیزش. اگر بنا باشد بعد از بیست سال مهاجرت به خارج، به سرزمین زادگاهش برگردد و هنوز صد سال عمر پیش رو داشته باشد، بازگشت بزرگ را چندان احساس نخواهد کرد، احتمالا به نظرش نه یک بازگشت، که فقط جاده‌ای فرعی در سفر دراز عمرش خواهد بود.