آثار سیاوش کسرایی

سیاوش کسرایی در پنجم اسفندماه ۱۳۰۵ خورشیدی در اصفهان دیده به جهان گشود، او در همان اوان جوانی همراه با خانواده به تهران آمد و پس از به پایان رساندن دوره ی آموزشهای دبستانی و دبیرستانی در رشته ی حقوق و علوم سیاسی پذیرفته شد و موفق به دریافت درجه ی کارشناسی از دانشگاه تهران گردید.

او پس از فراغت از تحصیل در سال ۱۳۳۱ به عنوان کارمند در وزارت بهداری مشغول به کار شد ولی بعد از مدتی این کار را رها کرد و خود را به وزارت آبادانی و مسکن منتقل نمود شاعر همزمان با درس خواندن و کارکردن به فعالیت های ادبی می پرداخت و شعر می سرود او به تقریب تا پایان عمر از فعالیت های سیاسی در حزب توده ایران دست نکشید وی در سال‌های پس از کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ ممنوع القلم شده بود لذا اشعار خود را با نام مستعار «کولی»، «شبان بزرگ امید»، «رشید خالقی» و «فرهاد ره آور» به چاپ می رساند کسرایی یک چند نیز استاد دانشگاه بلوچستان بود و علاوه بر سرودن شعر تاکنون در زمینه ،ادبی کارهای پژوهشی چندی چاپ و منتشر کرده است. شاعر در ۱۳۶۲ به ناچار به کابل رفت بعد از مدتی راهی مسکو شد کسرایی یکی از شاگردان مستعد نیمایوشیج بود. مشهورترین اثر شاعر منظومه‌ی آرش کمانگیر است که لحن و بیانی حماسی غنایی دارد. اشعار دیگر شاعر در چهارچوب همین شعر نیمایی قابل بررسی است. سیاوش کسرایی هفده دفتر شعر دارد و یک کتاب به نام در هوای مرغ آمین که (نقد مقاله و داستان... .است که در سال ۱۳۸۱ در تهران چاپ شده است.