هدف نهایی و ایده‌آل هر نمایشگاه هنری این است که، در ارتباطی سازنده، میان معیارهای معتبر هنر جهانی‌شده – که با نگاه به صورت اسامی بی‌ینال‌ها درمی‌یابیم چه تعداد نام‌های یکسان مدام در آن تکرار می‌شوند – با هنرمندان و شرایط محلی تبادل‌ برقرار کند. باز به‌طور ایده‌آل، این مساله با گذر زمان می‌بایست باعث تنوعی چندپاره در شکل‌های هنری‌یی شود که انسان‌هایی آن را خلق کرده‌اند که پس‌زمینه‌ها و علایق بسیار متفاوتی دارند. چنین هنری با سکونت و تولید در فضاهایی بینابینی که بلوک‌های همگن متکی به قدرت – بالاتر از همه دولت – ملت – را سست می‌کنند، هم جهانی و هم محلی سخن خواهد گفت.