رویکرد این کتاب در مواجهه با نظام وزنی شعر فارسی متمرکز بر این گونه سؤالات است. مبنای نظریه حاضر این است که نظام وزنی فارسی ریشه در شهودهای موسیقایی دارد و توصیف و تبیین این نظام نیز باید از همین منظر صورت بگیرد. این رویکرد (به‌خصوص بخش اول آن و با خوانشی حداقلی) تازه نیست و با قدری تسامح میتوان گفت قرن‌ها قدمت دارد. اما چند پژوهش در سالهای اخیر به جنبه های مهمی از ارتباط میان وزن در شعر و ریتم در موسیقی توجه کرده اند که در فهم وزن شعر فارسی نقشی اساسی دارند (ازجمله پژوهشهای حسین جلی، حسین دهلوی، ساسان فاطمی، مهدی آذرسینا، محمد میرزایی و همکاران، مسعود راستی پور و بهراد بنائی، و علی اکبر مصورفر). هرچند این پژوهشگران اهداف محدودی در نظر داشته اند و به سراغ ارائه نظریه جامع عروضی یا طبقه‌بندی کامل اوزان نرفته‌اند، سخنانشان در باب وزن شعر اهمیت نظری بالایی دارد.

صفحه 13