همه می‌دانیم در این جهان هیچ خیر راستینی وجود ندارد، می‌دانیم هر آنچه در این جهان خیر به نظر می‌رسد فانی و محدود است، فرسوده می‌شود و فرسایش آن حقیقتی به نام ضرورت را با وضوح تمام افشا می‌کند. احتمالاً هر انسانی در لحظاتی درخشان از زندگی اش قاطعانه نزد خود اعتراف کرده است که در این جهان هیچ خیر غایی وجود ندارد. ولی انسان به محض مواجهه با این حقیقت با انواع دروغ ها بر آن سرپوش می‌نهد. بسیاری حتی از اقرار به این کار لذت می‌برند و در اندوه خود نوعی شادی بیمارگون می‌جویند، بی آن که لحظه ای جرئت رویارویی با حقیقت را داشته باشند.
بر گرفته از متن کتاب، صفحه 216