اسمش ماگدا بود هیچکس هیچ وقت نخواهد فهمید چه کسی او را کشته من نبودم این جنازه اش است.

اما جنازه ای در کار نبود هیچ لکهی خونی نبود. هیچ رشته موی گوریده ای به شاخه های روی زمین گیر نکرده بود، هیچ شال قرمز پشمی خیس از شبنم صبحگاهی روی بوته ها ریسه نکشیده بود. فقط آن یادداشت روی زمین بود و زیر پاهایم در باد ملایم ماه مه خشخش می‌کرد. وقت پیاده روی صبحگاهی همراه با سگم چارلی، در جنگل درخت‌های توس به آن برخوردم.

بهار گذشته، بعد از اینکه با چارلی به لوانت نقل مکان کردیم، این مسیر را کشف کردم. تمام بهار و تابستان و پاییز حسابی مسیر را صاف کرده بودیمُ اما در طول زمستان دیگر سمتش نرفتیم. درختهای نازک توس در برف تقریباً دیده نمی شدند. صبح های مه آلود هیچ چیزی از جنگل معلوم نبود. از وقتی برف‌ها آب شدند، چارلی هر روز سپیده صبح از خواب بیدارم می‌کرد. از جاده‌ی خاکی می‌گذشتیم و به زحمت از پستی و بلندی‌های تپه ی کوچک رد می‌شدیم و راه رفت و برگشتمان را از بین درختهای توس صاف می‌کردیم.