حداکثر مرزهای قدرت قانونگذاران محدود به خیر و صلاح همگانی جامعه است. هدف نهایی چنین قدرتی چیزی جز مراقبت نیست و از این رو هرگز نمی‌تواند حقی برای نابودی به اسارت درآوردن و یا از روی طرح و نقشه فقیر و تهیدست کردن رعایا داشته باشد. الزامات قانون طبیعت در جامعه متوقف نمی‌شود بلکه تنها در بسیاری موارد به قوانین انسانی نزدیک و کیفرهای شناخته شده به آن اضافه می‌شود که مراقبت و نظارت بر آن قوانین را تقویت کند از این رو قانون طبیعت قانونی ابدی برای همه انسان‌ها قانون گذاران و دیگران است. مقرراتی را که قانونگذاران برای اعمال و رفتار دیگران و خود وضع می‌کنند باید با قانون طبیعت یعنی با خواست خداوند، هماهنگ باشد. از آنجا که این قانون حکم یک بیانیه را دارد و بنیان و اساس قانون طبیعت حفظ و مراقبت از نوع بشر است هر حکم انسانی که علیه آن باشد نمیتواند خوب یا ارزشمند به شمار آید

بخشی از بند ۱۳۵