سال‌ها پیش در چهارراه اميراکرم تهران یک همبرگر فروشی بزرگ بود به اسم «آندره» با اینکه جای آندره خیلی بزرگ بود اما فقط همبرگر می‌فروخت. آن روزها حتی چیزبرگر هم مد نبود و هنوز کسی طعم اصیل همبرگر را با پنیر و سس قارچ و این جور چیزها خراب نمی‌کرد. آندره دو ویژگی داشت یکی یک سس خاص که با تعطیل شدنش دیگر فقط خاطره‌ای از طعمش ماند و هیچ وقت دیگر آن را تجربه نکردم و دیگری دوغ‌های دست‌سازی که ترکیبش با آن همبرگر چیز عجیبی می‌شد. البته مطمئنم که اگر از یک خارجی بخواهید همبرگر را با دوغ بخورد، ممکن است حالش بد شود؛ اما آنها نمی‌دانند که ما از سرزمینی آمده‌ایم که در یکی از بزرگ‌ترین شهرهایش مردم گوشفیل را هم با دوغ می‌خورند!

صفحه ۵۱