«نبوغ همین است که بگذاری ویران شوی تا فقط ذره ای از تو باقی بماند، و بعد از دل دوام آن ذره جهانی نو پدید آید. تمام فرصت بشر برای نبوغ در همین همین همین آخرین ذره ی باقی مانده نهفته است. اگر این آخرین ذره ی جان سخت نباشد نابغه ای هم نیست؛ تنها انسانی در هم شکسته می‌ماند همان انسانی که می شد نابغه باشد که در هیچ چهاردیواری ای آرام و قرار ندارد نه در تیمارستان نه در به سامانترین خانه ها» 

آخرین اغواگری زمین مجموعه ای است از هفت جستار مارینا تسو تایوا درباره ی شعر شاعر و منتقد؛ پیوند هنر وجدان و ضمیر انانی؛ حال و هوای آفرینش هنری و جایگاه هنرمند در جهان تسوتایوا را از چهار شاعر بزرگ روسیه ی قرن بیستم می دانند؛ شاعری که به تعبیر برودسکی، شیوه‌ی تفکر شاعرانه را به جستار و رخداد شعر را به عرصه ی نثر آورده است. تسوتایوا در متلاطم ترین دوره ی تاریخ روسیه زندگی کرد، شاهد انقلاب ۱۹۱۷ و قحطی مسکو، بود دارایی خانواده اش مصادره شد، شوهرش به ارتش سفید پیوست دختر کوچکش از سوء تغذیه مرد و خودش هم ناچار شد به اروپا مهاجرت کنند در اروپا نیز همواره درگیر فقر بود و دلتنگی برای روسیه راحتش نمی گذاشت. در سال ۱۹۳۹ به روسیه بازگشت اما شوهرش را دستگیر و اعدام کردند و دختر بزرگش را به اردوگاه کار اجباری فرستادند. توتایوا در تمام این سالها با وجود همدی مشقت های زندگی و در فضای جامعه ای سیاست زده همچنان می نوشت و می‌سرود شاید آنچه جستارهای این نویسنده را متمایز میکند همین یقین و باورش به ناگزیری هنر و پناه بردنش به کلمات باشد.