کندی و آهستگی که لئوناردو در کار از خود نشان می‌داد مثالی زدنی بود. پس از اتمام یک بررسی اولیه، نقاشی شام آخر را پس از سه سال در کلیسای سانتاماریا در میلان به پایان رسانید. یکی از هم‌عصرانش، ماتئوبندلی، رمان‌نویسی که در آن هنگام راهب جوانی در آن کلیسا بود، چنین نقل می‌کند که لئوناردو اغلب صبح‌های زود از داربست بالا می‌رفت و تا شب قلم را از دست خود جدا نمی‌ساخت و هرگز توجهی به خوردن و آشامیدن از خود نشان نمی‌داد. ولی بعد بدون آنکه دستی بر آن برد روزها از پی یکدیگر می‌گذشتند؛ گاهی برای ساعت‌ها در مقابل تابلوی نقاشی می‌نشست و از بررسی آنها لذت می‌برد. زمان دیگر مستقیماً پس از اتمام کار در کاخ میلان، که در آن مجسمه سوارکاری را برای فرانچسکو اسفورتسا ساخت، تنها به جهت چند اشارت قلم بر روی نقش به کلیسا می‌آمد و بعد بی‌درنگ دست از کار می‌کشید.