بسیاری از مردم با توصیف انکار مرگ به طریقی که بیان شد، مشکل دارند. آن‌ها می‌گویند: «احمقانه است! ما مرگ را انکار نمی‌کنیم. همه می‌میرند. همه این را می‌دانیم. این حقیقت بدیهی است. مگر فکر کردن به آن تأثیری هم دارد؟»

حقیقت چیزی است که آن را می‌دانیم ولی مثل این است که نمی‌شناسیم. مرگ را می‌شناسیم، از نظر عقلی از این حقیقت اطلاع داریم، اما این بخش ناآگاه ذهن است که ما را از نگرانی شدید محافظت می‌کند. در نتیجه، وحشت از مرگ را کنار می‌گذاریم، یا با آن قطع رابطه می‌کنیم. این فرایند جدا شدن ناآگاهانه است، از نظر ما ناپدید می‌شود، اما در رویدادهای نادری که ماشین انکار مرگ شکست می‌خورد و نگرانی از مرگ با تمام قوا آشکار می‌شود، از وجود آن مطمئن می‌شویم. این وضع ممکن است به ندرت، در واقع برای بعضی اشخاص فقط یک یا دو مرتبه در طول عمر روی دهد. گاهی اوقات در اثنای بیدار شدن، گاهی اوقات پس از مواجهة شخص با مرگ، یا زمانی که شخص محبوبی می‌میرد؛ اما نگرانی از مرگ به طور عمومی‌تر در کابوس‌های شبانه ظاهر می‌شود.