« خداوند نوروانرژی عالمگیر است که دروجود همه چیز جریان دارد. و الهام بخش طبیعت برای خودنمایی و گسترش است. بسیاری از مردم دنیا، خداوند را مانند پادشاه و خود را چون رعایا او می‌پندارند. رعایای که با داغ گناه که بخشی از سرشت آنهاست متولد می‌شوند و غیرقابل اعتمادند.»

این اعتقاد باعث می‌شود که بسیاری از مردم احساس بیگانگی کنند و راه جدایی از خداوند را در پیش گیرند. هر چه بیشتر احساس جدایی از این خدا کنیم، بیشتر محتاج ایجاد راهی به سوی احساسی والاتر می‌شویم. به این ترتیب ما با توسل به مشهودات خارجی به پنداری مبین براقتدارو اهمیت دادن به خودمان می‌رسیم و آن را «نفس» می‌نامیم.

اتکا برنفس و منیت فردی در نهایت به جدایی بیشترمنتهی می‌شود، تا جایی که زندگی یک سربه صورت اعتراض و رقابت با تعیین و تشخیص دیگران در می‌آید؛ اما احساس بیگانگی با عکس العمل«ما در مقابل آن ها» که ناشی از رهنمود مستقیم نفس است تا حدودی تسکین می‌یابد. مردم بر اساس درجهی خودبینیشان که شامل ظواهر، سنت، زبان و مشخصات فیزیکی است طبقه بندی و ارزیابی می‌شوند.