آن روزها، کارلوس کافین سرپاس بیش از چهل سال داشت و سال‌ها می‌شد کسی او را ندیده بود یا دست‌کم آشنایان من او را ندیده بودند. درباره‌ی طرح‌هایش چه نظری داشتم؟ راستش چندان از آنها خوشم نمی‌آمد. تقریبا همیشه آدم‌های بسیار لاغراندامی را می‌کشید که همه بیمار به‌نظر می رسیدند. آدم‌های آثار کافین یا در پرواز بودند یا مدفون، گاهی هم خیره در چشم بیننده. ژست‌های مختلفی هم می‌گرفتند، مثلا انگشت بر لب به نشانه‌ی سکوت یا دست‌ بر گوش. گاهی هم کف دست خود را بالا گرفته و به بیننده نشان می‌دادند، دستی صاف و بی‌خط. همه‌اش همین. بیش از این نمی‌توانم درباره‌ی آثارش چیزی بگویم. راستش زیاد از نقاشی سردرنمی‌آورم.

صفحه ۱۲۱