مجله شیوه (۷)
وقتی جون بائز انتخاب قطعات را برای آلبوم جدیدش آغاز کرد متوجه شد به لحاظ احساسی نزدیکی زیادی با این آثار دارد. او به مجلة رولینگ استون گفت: «]سال 2018[ آخرین سالِ فعالیت رسمی من در برگزاری تور است و این آلبوم هم در همین مسیر حرکت می‌کند. بنابراین احساسی در من وجود داشت که شاید نتوانم آن را به زبان آورم، اما بسیار نیرومند بود و به من می‌گفت زمان گذشتن و عبور کردن است.»
ماحصل این تلاش، یعنی آلبوم Whistle Down the Wind، تنها اثر بائز در یک دهه‌ی اخیر است که چکیده و به نوعی بازتاب تأثیرگذار زندگی بائز به‌عنوان یک خواننده، موزیسین و اکتیویست محسوب می‌شود. بائز مجموعه‌ای از قطعات جدید و بازخوانی شده را کنار هم گرد آورده است. قطعاتی که توسط ترانه‌سرایان مختلفی نوشته شده‌اند. از افسانه‌هایی مثل تام ویتز و مری چاپین کارپنتر گرفته تا هنرمندان مستقلی مثل آنتونی و جاش ریتر و همچنین خوانندگان کمتر شناخته‌شده‌ای مثل زوئی مالفرد، تیم اریکسن و الیزا گیلکایسن.
بائز، خواننده‌ی 77 ساله‌ی موسیقی فولک، می‌گوید: «این چیزی است که اتفاق افتاد و عمد من در کار نبود. این آهنگ‌ها ]از وقتی خواندم‌شان[ مال خودم شدند و به همین شکل می‌فهمم که در مسیر درستی هستم.»
تهیه‌کننده‌ی این آلبوم، که دوم مارچ 2018 منتشر شد، جو هنری (تهیه‌کننده‌ی بانی ریت، بیلی برگ و الن توسانت) است و آلبوم طی چندین جلسه در استودیوی یونایتد ریکوردینگ لس‌آنجلس ضبط شد. اولین قطعه‌ی آلبوم که قطعه‌ی هم‌‌عنوان آلبوم هم است، از آلبوم ماشین استخوانی (1992)، دهمین آلبوم استودیویی تام ویتز، انتخاب شده است.
به تازگی با بائز گفت‌و‌گویی انجام داده‌ایم و درباره‌ی اتفاق‌های پیش‌رو و چالش او برای حفظ و نگهداری از صدایش صحبت کرده‌ایم.
صفحه ۲۱۷
