این جشن از روزگاران بسیار کهن در زندگی ایرانیان که دامدار و کشاورز بوده‌اند اهمیت خاصی داشته و از عزّت و حرمت فزاینده‌ای برخوردار بوده است. ایرانیان باستان مردمی بوده‌اند دامدار،اهل کشت و کار، کوشا و پرتکاپو و از همین رو شاد و زنده دل. آن‌ها سحرگاهان با گلبانگ جانبخش خروس سحری و با دلی پراز اشتیاقِ زندگی از خوابِ خوش برمی خاستند و تا نیمروز به کشت و کار و آبادانی و سازندگی می پرداختند، از نیمروز تا شبانگاه به استراحت و تفریح و خانه و زندگی و زن و فرزند می رسیدند و شبانگاه تا سحر به خواب پرامید فرو می رفتند. آن‌ها شادی را بزرگترین نعمت خداوندی می دانستند و این نعمت در آیین آن‌ها از ارزش و اهمیت بسیاری برخوردار بوده است؛ جشن و شادمانی در زندگی ایرانیان باستان یک اصل بسیار مهم به شمار می رفته و در ریشه‌ی واژه‌ی یسن و یشت که معنی نیایش است مفهومی از جشن و شادی نهفته است واین دو از هم جداناشدنی بوده‌اند.

صفحه 52