به گفته میگل دِ اونامونو، فیلسوف و ادیب اسپانیایی (1864-1936) در کتاب درد جاودانگی:

اگر همه با هم در کوی و برزن، نقاب از چهره غم‌هایمان برگیریم، گره از کار فروبسته‌مان گشوده خواهد شد. خواهیم دید که غمی مشترک و یگانه داریم و چون همه با هم بنالیم و شیون به آسمان برسانیم و خدا را بخوانیم، خدا اگرچه نباید ندبه‌مان را بشنود، خواهد شنید. بزرگ‌ترین قدس و حرمت معابد در این است که انسان‌ها یکصدا در آنجا به شیون برمی‌خیزند. زاری همگانی که از حلقوم انبوهی خلق، خلقی که از سرنوشت خود در شکنج‌اند برآید، کم از ارج فلسفه نیست. درمان درد کافی نیست، باید گریستن از درد را بیاموزیم! شاید اوج فرزانگی در همین باشد.

صفحه ۶۰