مجله معمار شماره ۱۳۱
مجله معمار شماره ۱۳۱
باوربه روایت باور
سیروس باور
در اروپای دهه ۱۹۲۰ با به نمایش درآمدن کارهای پیروان جنبش کنستراکتیویزم، دامنه‌های آن در قاره سبز توسط موندریان، تئو ون دزبورک و میس وندرروهه گسترش یافت و سپس در معماری اروپای شمالی و در کارهای اود و تاوت هلندی، به شکلی گسترده‌تر به اجرا درآمد.
کنستراکتیویزم مکتبی بود که با جنبش آرکیتکتون و طرح‌های کازیمیر مالویچ در رابطه با ترکیب حجم‌های مکعبی حاصل شده بود و هر چند جزء هنرهای آبستره مشتق از کوبیزم به حساب می‌آمد، ولی بیشتر جنبه معمارانه داشت. در ایران هم با اختلاف زمانی سی سال، شاهد کارهای پل آبکار و وارطان هوانسیان هستیم که به شدت متأثر از سبک و روش همین استادان هلندی هستند، به خصوص که این دو معمار ایرانی در همان زمان در اروپا تحصیل کرده بودند. بیشتر کارهای معماری که در دوران پهلوی اول، شرکت‌ها و مهندسان خارجی و ایرانی در شهرهای مختلف ایران انجام دادند، متأثر از همین سبک معماری بود که بعدها توسط آبکار و وارطان به عالی‌ترین مرحله معمارانه خود رسید و دورهای شاخص در روند معماری ایران به وجود آورد.
صفحه ۵
