زمانی که پیکاسو دوشیزگان آوینیون را کشید، عده‌ای از دوستانش که اجازه یافتند اثر را ببینند چنان واکنش نشان دادند که گویی او از جهاتی ناامیدشان کرده است. گرترود استاین می‌نویسد: «شوکین تا آن وقت نقاشی‌های پیکاسو را به شدت تحسین می‌کرد و خانه‌ی من مهمان بود که با چشمانی اشک آلود گفت: وای! چه شکست بزرگی برای نقاشی فرانسوی!» براک هم آشفتگی‌اش از این اثر را صادقانه ابراز می‌کرد.

دوشیزگان آوینیون یک نقاشی کوبیستی به معنای دقیق کلمه نیست. کوبیسم هنری رئالیستی بود و تا آن جا که با شیوه‌ای بی‌طرفانه و ابژکتیو به ارائه‌ی تعبیر تازه‌ای از جهان خارج می‌پرداخت، هنری کلاسیک محسوب می‌شد. از سوی دیگـر اما نخستین تاثیری که دوشیزگان برمی‌انگیخت از جنس خشونت و ناآرامی بـود. در واقع، حالت دو پیکره‌ای که در انتهای سمت راست تصویر دیده می‌شوند چنان وحشی و خشن اسـت (و با کاستی بیان چهره‌های دیگر پیکره‌ها، این خشونت چنان تشدید شده است که به حق می‌شد این اثر را در رده‌ی پرتب و تاب‌ترین آثار اکسپرسیونیستی قرن بیستم طبقه بندی کرد. با این حال، بحثی در آن نیست که این نقاشی نقطه‌ی چرخشی در فعالیت هنری پیکاسو و همچنین، نقطه‌ی آغاز مرحله ی جدیدی در تاریخ هنر است.