مجله اندیشه پویا شماره ۷۰
مسعود کیمیایی در هشتاد سالگی با همة تلخکامی‌های این دوران همچنان حضور پرانگیزه‌ای دارد. طبیعی است که به اقتضای روح فرسودة این زمانه و موج‌های منفی این روزها. او آن شور و حال و دل و دماغ سابق را ندارد و این را در صحبت‌هایش در همین گفت‌و‌گو حس می‌کنید. اما ویژگی قابل‌دفاع فیلم‌ساز اجتماعی‌نگر ما این است که در اوج پریشانی و افسرده حالی، نگران مردم سرزمینش است و با خلق آثارش در زمینه‌های مختلف می خواهد سر پا باشد و احساس بودن کند. هنرمند کنشگری با بیش از پنجاه سال حضور مداوم، در گذر از پیچ و خم و تندباد حوادث. تمرین «طاقت» را خواب بلد شده است. حالا او در این تبعید ناخواست فصل کشدار و کسالت‌بار و مرگبار «کرونا»، گاه به تابلو و بوم نقاشی پناه می‌برد و ذهن مشوش این روزهایش را با همة آن عاشقانه‌ها و رؤیاهای در خاطره مانده کلاژ می‌کند، گاه روی رمان تازه‌اش کار می‌کند و از همه مهم‌تر بازنویسی فیلم‌نوشت کار جدید خائن‌کُشی و شروع پیش‌تولید آن در این سن و سال ...
