گفت‌وگویی تفصیلی با رضا کیانیان درباره‌ی حاشیه و متن این روزهای سینمای ایران
مدت‌هاست به من می‌گویند: «تو وسط بازی!»

نمایش پدر آخرین کار شما در صحنه‌ی تئاتر به شمار می‌آید. در این نمایش نقش فردی را دارید که آلزایمر دارد. البته پیش از این نیز در فیلم «کفش‌هایم کو» زنده یاد کیومرث پوراحمد، نقش پیرمردی را که آلزایمر داشت بازی کرده بودید. چه شد که مجدداً پذیرفتید این نقش را در صحنه ی تئاتر بازی کنید؟

بازی در نمایش «پدر» دو دلیل داشت. اول این که فیلم «کفش‌هایم کو» اصلاً مرا راضی نکرد؛ در واقع بر سر این که قرار است چه چیزی را به تصویر بکشد بحث داشتم؛ از او می‌پرسیدم تو می‌خواهی درباره‌ی آلزایمر فیلم بسازی یا این که می‌خواهی قصه‌ای عاشقانه را در بستر آلزایمر روایت کنی؟ ایشان پاسخ می‌داد که می‌خواهم در مورد آلزایمر فیلم بسازم خب این اتفاق بیشتر مسئله‌ای پزشکی بود. در واقع آقای پوراحمد کارگردانی عاطفی بود؛ به همین دلیل خیلی از فیلم‌هایش خوب و خیلی‌هایش خوب نیستند؛ زیرا همیشه با غریزه‌اش پیش می‌رفت. فیلم «کفش‌هایم کو» بعد از فوت مادر آقای پوراحمد که به خاطر آلزایمر فوت کرده بود اتفاق می‌افتاد. به این ترتیب ایشان درگیر آن حالات و عواطف بود. به همین دلیل فیلم در بخش‌هایی خیلی گل درشت شد. بنابراین بازی در آن نقش به رغم جلب توجه جامعه‌ی پزشکی و بخش‌های دیگر مرا راضی نکرد اما سی دی آن بسیار دیده شد.
دلیل دوم حضورم در نمایش «پدر» نیز این بود که می‌خواستم بگویم فقط آقای آنتونی هاپکینز نیست که می‌تواند این نقش را بازی کند؛ من هم بلدم چالشی برای خودم بود.[می‌خندد]