برای تو که دیگر نیستی

در این حجم اندوه، در این هیاهوی درون و برون در این درد بزرگ و در این تنهایی که حالا برایم ابدی‌ست، باید برای تو بنویسم و می‌نویسم؛ مثل خودت با قدرت مثل خودت با صلابت با اراده و مسلط اما با اندوه چراکه تو نیستی تا برایت بخوانم. نیستی که بشنوی و نیستی که بگویی خوب است. 

احمدرضا در این چند روز که نیستی هر آن چه مرا به شور می‌آورد و در ذهن‌ام می‌نشست، می‌خواستم زودتر بیایم به خانه و برایت بگویم که از چه شوریده شده‌ام و آن کسی که مثل من یا بهتر من مثل او از یک کلمه شوریده می‌شد تو بودی احمدرضا.

یادداشت اختصاصی ماهور احمدی برای «تجربه»

صفحه ۲۱

محبوب همیشه
با یاد احمدرضا که عزیز همگان بود

به احمدرضا احمدی که فکر می‌کنم این پرسش ساده به ذهن‌ام می‌آید که آیا می‌توان کسی - کسانی را در میان آشنایان سراغ کرد که احمدرضا را دوست نداشته باشد؟ بی‌تردید به خود پاسخ می‌دهم نه شخصاً نه هرگز به هیچ شخصی برخورده بودم که نسبت به احمدرضا احساسی غیردوستانه بروز داده باشد همچنین درباره‌ی شعر نوشته‌های احمدرضا می‌توان افزود که واکنش منفی از کس - کسانی را شاهد نبوده‌ام. احمدرضا زلال و صادقانه می‌نوشت و بسیار مختصر کوتاه و مؤثر بعضی لحظه‌ها احساسی کودکانه را در شعر احمدرضا می‌توانستی ببینی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان که همه خیری تمام بود برای فرزندان دور افتاده‌ی ایران مکان و موقعیتی بود که اقبال آشنایی با احمدرضا برای من هم فراهم شد اگرچه برای من دوره‌ای کوتاه بود. اما کافی بود با سرشاری و شوخ طبعی و طراوت حضور احمدرضا آشنا بشوم و همان جا به چنین درکی برسم که او احمدرضا انسانی است که نمی‌شود او را دوست نداشت برای همین وقتی خبر بد حالی او را شنیدم دو دل بودم که بروم به دیدن‌اش یا نروم؟ نرفتن از این بابت که نمی‌خواستم آن تصویر درستی که از او داشتم مخدوش بشود. رفتم و آن تصویر مخدوش نشد. ذهن احمدرضا همچنان در اختیار و دقیق بود مثل همیشه که خواهم نوشت ریزتر اما آن چه در این جا لازم می‌بینم بیاورم باز هم یادکرد احمدرضا بود از کانون پرورش و گفت‌و‌گو درباره‌ی مدیران آن چنان چه اکنون می‌توانم با حفظ احتیاط بگویم احمدرضا در همان دوره‌ها بود که شکفته شد و سپس آن چندی نگذشت و نگذشته بود که درون خود تبعید شد در جوار صبوری همسرش بانوی مهربان شهره جان و دخترش ماهور که امیدوارم در این اندک گفتار هم دردی مرا بپذیرند و یاد احمدرضا را زنده بدارند و بداریم تا هستیم.

محمود دولت آبادی

صفحه ۲۳

مشاهده و خرید نسخه‌های مجله تجربه