یادداشت نویسنده برای اجرای تآتری

در اجرای تآتريِ این اثر از دکوری واحد استفاده می‌شود: سالن غذاخوری مهمانسرا، با پنجره‌هایی که در پس‌شان پارک را می‌شود تصور کرد. پنجره‌ها ترجیحاً به‌طور عمودی باز و بسته می‌شوند.

دکور در کل بیشتر مجازی است تا واقع‌گرا. فضای انتهای صحنه فضایی است دخیل در ساخت نمایش. دیواره انتهایی سطحی است قیرگون به نشانة منظری از جنگل تاریک.

زمین تنیس دیده نمی‌شود، صدای ضربه‌های توپ تنیس اما به گوش می‌رسد.

نیازی به سیاهی لشکر نیست، مگر سایه‌ای گذرا گاه‌وبیگاه به قصد القای عابری، کسی، و نوری ثابت روی اشیای صحنه - نظیر صندلی‌های راحتی، سفید البته، با چیدمان دایره شکل، جدا از هم، یا گاه رو به‌هم. در سالن غذاخوری، میزهای در اشغال مشتری همه رو میزیِ سفید دارند.

موسیقیِ پایانی از ژان سباستین باخ است - فوگ شمارة ۱۵.

نمایش در تآتری با گنجایشی متوسط، و ترجیحاً مدرن، اجرا می‌شود. تمرین نهایی (به‌دلایلی موجه برای نویسنده) حذف می‌شود.

آليسا قامتی متوسط دارد، می‌شود گفت ریزنقش است، با کرداری کودک‌وار، ولی نه بچگانه. رفتار و حرکاتش بی‌ادا و راحت است، لباس جین به تن دارد، برهنه‌پاست، با موهای ناآراسته، پرپشت، بور یا شاید هم خرمایی.

اشتین و ماکس تُر قواره و قامتی شبیه هم دارند، کت و شلوار به تن،  مرتب و موقر.