ولی ورزش کردن فقط موجب تعالی اخلاقی نیست، لذت و شعف هم دربردارد. بله به قول ارسطو، خوب بودن فی‌نفسه رضایت‌بخش است. ولی ورزش و بازی‌های ورزشی خوشی‌های نامحسوس‌تری را هم به دنبال دارند. همان‌طور که گزنفون از قول سقراط می‌گوید که انسان می‌تواند به چه کمالی از لحاظ قدرت و زیبایی جسمی دست یابد، باید پذیرفت که ورزش کردن شعفی وجودی به بار می‌آورد که درواقع گرامیداشت انسان تمام‌عیار است.

حس و حال ورزش نیز می‌تواند لذت‌بخش باشد. از پیاده‌روی‌های تفریحی گرفته تا کوهنوردی. تندرستی و تناسب اندام تاثیرهای مثبت روانی به همراه دارد که مثلا یکی از آنها تاملات عمیق یا دستیابی به هویتی روشن‌تر است. در هر کدام از این موارد، این تاثیرات مثبت از ارتباط دوجانبه ذهن و بدن سرچشمه می‌گیرند.

این تاثیرات مثبت روانی برای تندرستی در تمام طول عمر اهمیت دارند، چون با این رضایت روحی، حتی اگر نتوانیم ورزشی را به‌درستی انجام دهیم، در یک مسابقه شکست بخوریم یا تغییری در حجم ماهیچه و ظرفیت ریه‌های‌مان نبینیم، باز هم از ورزش کردن لذت می‌بریم. مثلا می‌توانیم فقط به‌دلیل شعفی که در نتیجه کشش‌ها و تاملات عمیق آن در ما حاصل می‌شود یوگا کار کنیم، حتی اگر نتوانیم مثل یوگاکاران حرفه‌ای در عکس‌ها بدن‌مان را به شیوه‌های عجیب بکشیم و خم کنیم. می‌توانیم کاراته کار کنیم تا آزادی دردناکی را که به ما می‌بخشد مزه‌مزه کنیم، حتی اگر منظما به بینی‌مان مشت بخورد. با یادآوری لذات ذهنی ورزش، دلایل بیشتری برای خودمان می‌آوریم که به باشگاه برویم و شلوارهای چسبان ورزشی و کتانی، یا لباس‌های ساده ورزشی یا لباس راحتی بپوشیم.