کتاب نفت خام و سراب آبادنی (تجربه نفت در ادبیات داستانی مدرن ایران)

دعوی کتاب حاضر آن است که ادبیات می‌تواند هم نقش پلی را میان مفهوم مدرنیته و عامل نفت که به شکلی گزاف گونه بر تاریخنگاری معاصر ایران سیطره دارند ایفا کند و هم سویه های مردمی تر این تاریخ نگاری را آشکار سازد و همزمان با تأکید بر جوانب حسانی رشته تجارب زیسته در سطوح خُرد بر غنای آن بیفزاید. فرض نویسنده آن است که مواجهه با نفت - که همزمان با وقوع انقلاب مشروطیت صورت پذیرفت - و برآمدن ادبیات مدرن در ایران همزاد یکدیگرند و مدرنیته نفتی نه فقط سکوی پرتابی بود برای ادبیات امروزی ایران بلکه با طرح پرسشهای اجتماعی و فرهنگی، ذهن روشنفکران کشور را به سمت مفاهیم جدیدی سوق داد که همگی در بالندگی این ادبیات سهیم گشتند. با اینهمه و علیرغم این تأثیرگذاری گسترده در مقایسه با جاگیری سریع و همه جانبه نفت در حوزه سیاست و اقتصاد ایران ورود آن به حوزه داستان با کندی و لکنت زبان انجام شد. کندی و لکنتی که نویسنده دلیل اصلی آن را ممانعت از رویارویی با شکست تجربه مدرنيته نفتی می‌داند لکنت زبانی که در تأمل بر سایر ابعاد این شکست نه اقتصاد و سیاست بلکه در سویه‌های گوناگون فرهنگی و فقط در اجتماعی نیز قابل رؤیت است.