ما وقتی می‌بینیم که موسیقی هرگز از نور افشانی باز نایستاده است احساس آرامش می‌کنیم و انگار در گرما گرم تلاطم‌های جهان پیامی از صلح و آشتی می‌شنویم، تاریخ سیاسی و اجتماعی سرشار از ستیزهای بی‌پایانی است که بشر را به دیاری ناشناخته می‌راند و در هر گام آن موانعی هست که باید با پیگیری و دلیری یک به یک بر آنها غلبه کرد. ولی در تاریخ هنر می‌توانیم نوعی کمال و آرامش بجوییم. در هنر صحبت بر سر پیشرفت نیست، زیرا در گذشته‌های دور هم کمال حاصل می‌شده است. اگر کسی ادعا کند قرن‌ها تلاش، از روزگار قدیس گرگوریوس و پالترینا به بعد، حتی یک گام ما را به زیبایی نزدیک‌تر کرده است فقط باطل گفته است. نکته غم انگیز یا خفت باری در این حکم وجود ندارد. برعکس، هنر رؤیای بشر است ـ رؤیای نور و آزادی و آرامش، این رؤیایی است که رشته‌اش پاره نمی‌شود و ترس از آینده در آن معنایی ندارد. ما از سر تشویش و غرور به خودمان می‌گوییم که دیگر به قله هنر رسیده‌ایم و در آستانه فرودیم. از آغاز جهان همواره چنین گفته‌اند. در هر قرن کانی با حسرت گفته‌اند: «همه حرف‌ها گفته شده؛ ما دیر رسیده‌ایم.» بله، ممکن است همه حرف ها را گفته باشند، اما همه حرف‌ها را باز هم می‌توان گفت، هنر، مانند زندگی، بی‌انتهاست، و هیچ چیز بهتر از موسیقی این حقیقت را بر ما آشکار نمی‌کند. زیرا موسیقی چشمه لایزالی است که طی قرون و اعصار همواره جوشیده و جوشیده تا به اقیانوسی تبدیل شده است.

پشت جلد