وقتی میرزا محمد تقی مامقانی در قصیلی شرح میدان رفتن علی اکبر نوشت «من ز بهر دادن جان می روم سوی مهمان گاه جانان می روم، احتمالاً با پسوند «گاه» می خواست اسم مکان بسازد ولی اگر محمد تقی متخلص به نیر تبریزی در سحرگاهی در سنه ی ۱۲۷۱ «گاه» را پسوند زمان گرفته باشد، تصویر مهمان گاه در شعرش تکان دهنده تر از اسم مکان می شود موسم مهمان مقام مهمان وقتش. وقت حسین. وقتی که با هم وعده داشتند.

گاه پسوند مشترک زمان و مکان برای عاشورا برای واقعه ای که هیچ وقت نمی فهمیم اتفاقی در زمان بوده یا در مکان، چقدر درست است. پسوندی سرگردان میان زمان و مکان برای محرم که هیچ وقت نمی فهمیم مثل زمانی در حرکت به ما رسید یا مکانی است که بهش رسیده ایم.

مهمان گاه روایت این «گاه» غریب است در زندگی امروز ایران پانزده نفر از عاشوراهایی نوشته اند که بر آنها گذشته است از دریافت ها و خاطراتشان از محرم های دور و نزديك و اندوه هر ساله در همین کوچه ها و خانه های دور و بر.

«مهمان گاه» کتاب پنجم از مجموعه ی «آشوب» است که نشر اطراف هر سال در آستانه ی محرم منتشر می کند. کتابهای کآشوب، رستخیز، زان تشنگان و رهيد چهار جلد دیگر این مجموعه اند.