هنگامی که این گفت‌وگو انجام می‌شد، داریوش مهرجویی طبق روال همیشگی مشغول سروکله زدن درباره‌ی فیلم سنتوری با مسئولان اداره‌ی سانسور فیلم در وزارت ارشاد بود. مهرجویی در آن کشمکش شکست خورد و فیلم سنتوری که امروز بزرگترین دستاورد دوران متأخر کارنامه‌ی او به حساب می‌آید هرگز روی پرده سینماهای ایران به نمایش در نیامد. تماشای فیلم بزرگی مثل سنتوری به کوشش مسئولین وقت محدود شد به تصاویری به کوچکی کف دستانمان روی صفحه های موبایل. در پی این فاجعه، مسیر کار (و زندگی) داریوش مهرجویی یکسر دگرگون شد، همان طور که پیش‌تر توقیف چندین ساله‌ی بانو و پیش از آن دایره‌ی (مینا) دگرگونی مشابهی را در طرز فکر و شکل کار او رقم زده بود.

مرحله‌ی متأخر سینمای مهرجویی با فیلم کوتاه و مطلقاً درخشان دختر دایی گم شده آغاز می‌شود، با توقیف سنتوری به خشم و تلخی اسف‌باری آغشته می‌شود، و به مجموعه‌ی چشم‌گیری از فیلم‌هایی یکسره شخصی و بی‌ارتباط به هم می‌انجامد: آسمان محبوب، نارنجی‌پوش، چه خوبه که برگشتی، اشباح و لامینور در ده سالی که از اولین چاپ این گفت‌وگو می‌گذرد هرگز فرصت نشد درباره این فیلم‌های چشم‌گیر و عجیب با مهرجویی گفت‌وگو کنم و لاجرم این کتاب کمابیش با همان سرو شکل چاپ اولش منتشر می‌شود.