وقتی نوشتن مرگ و دختر جوان را شروع کردم، متوجه شدم شخصیت‌های نمایش نامه در پی پاسخ سؤالاتی هستند که بسیاری از مردم شیلی در خلوت از خود می پرسند، ولی گویا هیچکس نمی خواهد آنها را آشکارا مطرح کند: شکنجه گران و شکنجه دیدگان چگونه می توانند در یک سرزمین کنار هم زندگی کنند؟ چگونه می توان جراحات کشوری را التیام بخشید که سخت از سرکوب آسیب دیده و ترس از بی پرده سخن گفتن بر همه جای آن سایه افکنده است؟ آن گاه که دروغگویی به عادت تبدیل شده، چگونه می‌توان به حقیقت دست یافت ؟ چگونه می توانیم گذشته را زنده نگه داریم، بی آن که اسیر آن باشیم؟ و چگونه آن را به فراموشی بسپاریم، بی آن که بیم تکرارش در آینده وجود داشته باشد؟

برنده ی جایزه ی لارنس اولیویه (۱۹۹۲)