چرا این همه رشد؟ 

سه عامل عمده به رشد عظیم دست‌فروشی در ایرانِ پس از انقلاب کمک کرد: بیکاری، امکان کسب درآمد بیشتر، و مستقل‌ ماندن از مقررات و نهادها.

طی دهة ۱۳۶۰، بیکاری به عنوان آشکارترین ویژگی اقتصاد ایران باقی ماند. نرخ کلی بیکاری که در سال ۱۳۵۵، حدود ۱۰ درصد بود، در سال ۱۳۶۳ به 7/18 درصد رسید. به عبارت دیگر 2/2 میلیون نفر بیکار. از سال ۵۵ تا ۶۵، به طور متوسط سالانه حدود 000/302 نفر (افراد ۱۰ سال و بالاتر) وارد بازار کار شدند، درحالی که حدود 000/224 شغل در هر سال ایجاد شد. بیش از ۶۴ درصدِ بیکاران در شهرها زندگی می‌کردند. از این تعداد، ۴۰ درصدشان قبلاً شاغل بودند، و ۶۰ درصدشان تازه وارد بازار کار می‌شدند. در شهرها، بيکاريِ آشکار از 1/5 درصد در سال ۱۳۵۵ به 2/15 درصد در سال ۱۳۶۵ رسید. مهاجرت روستایی تأثیر بزرگی بر بازار کارِ شهری داشت، مثلاً، طی سال‌های ۱۳۶۱ و ۱۳۶۲، بیست منطقة پایتخت به‌طور متوسط روزانه ۱۵۰۰ نفر مهاجر جدید می‌پذیرفت. این رقم، شامل آنانی که مهاجرت می‌کردند و در مناطق حاشیه‌ای شهر ساکن می‌شدند، نمی‌شد.