بین دو نیمه یک اشتباه انجام دادم. هنوز به برد فکر نمی‌کردم و به وین رونی گفتم که او باید به نفوذش پشت مدافعین کناری بارسلونا ادامه دهد: «اگر به همین کارت ادامه دهی، پیروز می‌شویم.» اما من مهم‌ترین مساله در روبه‌رو شدن با بارسلونا را فراموش کرده بودم. تعدئاد زیادی از بازی‌های خود را در 15 دقیقه ابتدایی نیمه دوم برده بودند که باید آن را به بازیکنانم گوشزد می‌کردم. باید پارک را مامور مهار مسی در 15 دقیقه ابتدایی نیمه دوم می‌کردم و رونی را به چپ می‌بردم. اگر این تاکتیک را به کار می‌گرفتیم شاید با یک بازی محتاطانه شانس ضد حمله پیدا می‌کردیم. این تاکتیک بوسکتس را آزاد می‌گذاشت و شاید ما تا پشت محوطه جریمه خود عقب می‌‌رفتیم و با نفوذهای  رونی از سمت چپ روی دروازه آنها خطر بیشتری را ایجاد می‌کردیم.

می‌خواستم بعد از 10 دقیقه از نیمه دوم والنسیا را تعویض کنم اما همان موقع فابیو دوباره مصدوق شد و مجبور به یک تعویض اجباری برای پر کردن جای او شدم. شانس من در فینال‌ها به طور کلی خوب بوده است. اما مثل این که در این فینال شانس از من رو برگردانده بود. پس از آن بازی‌های بزرگ و موفقیت‌ها، درباره فینال ومبلی به شدت احساس تاسف در من به وجود می‌آید.

فکر می‌کردیم شاید از روی ضربات کرنر شانس گلزنی پیدا کنیم اما کرنری به دست نیاوردیم. پس از اینکه شکست ما مسجل شده بود هیچ نشانه‌ای از غرور در چهره بازیکنان بارسلونا دیده نمی‌شد. آنها هیچ‌گاه برتری خود را به رخ ما نکشیدند. اولین کاری که ژاوی پس از سوت پایان بازی انجام داد رفتن به سوی اسکولز بود تا پیراهن او را بگیرد. فوتبالیست‌ها باید الگو داشته باشند. باید به خود بگویند: «اون چیزیه که می‌خوام باشم.»

صفحه 240