خشونت به ابزاری جنگی بدل شده است. زنان نخستین قربانیان ارتش‌های غاصب و اشغالگر، هر گونه گروه شبه‌نظامی، چریکی و جنبش نظامی، حتی جریان‌های مذهبی و البته گروه‌های تروریستی و دارودسته‌های خلاف‌کار مثل تبهکاران مخوف آمریکای مرکزی‌اند. در سال‌های اخیر تنها در کنگو به بیش از نیم میلیون زن، از دخترکان چندماهه گرفته تا مادربزرگ‌های هشتادساله، تجاوز شده است؛ قربانیانی مثله‌شده و از ریخت افتاده، با فیستول‌هایی که غالباً به دلیل شدت جراحاتشان، درمان شدنی نیست.

خشونت تن و جان این زنان و دختران و همچنین اصلِ تاروپود اجتماع را نابود می‌کند. این آسیب چنان عمیق است که حالا به مردان هم تجاوز می‌شود. شبه‌نظامیان و ارتش‌ها بدین وسیله اراده و روحیه‌ی غیرنظامیان را می‌شکنند. قربانیان گرفتار زخم‌های جسمانی و روانی وحشتناکی می‌شوند و برای همیشه لکه‌ی ننگی بر پیشانی‌شان باقی می‌ماند؛ گاهی از خانواده و دیار خود طرد می‌شوند یا سنگ‌سارشان می‌کنند. این نمونه‌ی دیگری است که در آن، تقصیر به گردن قربانی می‌افتد.

معرفی کتاب زنان زندگی‌ام اثر ایزابل آلنده در وبلاگ آوانگارد بخوانید.