خشم در همه جای این کره خاکی یافت می‌شود و هر آدمی آن را می‌شناسد. حتی خدایان هم خشمگین می‌شوند برخی می‌گویند خشم می‌تواند نوعی فضیلت باشد، در حالی که به گفته برخی دیگر خشم همیشه نوعی رذیلت است. طرفداران خشم آن را تشخیص دهنده دقیق بی عدالتی می‌دانند، در حالی که مخالفان خشم آن را ولع انتقام گرفتن می‌دانند.

مقالات این کتاب هر یک از منظری جایگاه اخلاقی خشم را بررسی می‌کنند. مک براید خشم را با توجه به تداوم سرکوب‌های نهادینه شده و جهل استقرار یافته موجه می‌داند. لاباف خشم را در برانگیختن اقداماتی علیه سرکوب، به ویژه سرکوب، نژادی مؤثر می‌داند. کائوپینن این ایده را مطرح می‌کند که قربانی خشم بودن با نقض بعضی از انتظارات هنجاری تطابق دارد و به آن حساس است چری مسائل معرفتی مربوط به داوری صحیح درباره خشم سیاسی دیگران را بررسی می‌کند. شومیکر از این دیدگاه دفاع می‌کند که خشم میتواند نقشی مشروع در اخلاقاً مسئول دانستن یکدیگر داشته باشد. هوبنر استدلال‌های بودایی علیه خشم را بررسی می‌کنند و به این نتیجه می‌رسد که بدون خشم حال و روزمان بهتر خواهد بود. مک ری دیدگاهی تانترایی بودایی را درباره خشم بررسی میکند که براساس آن، خشم به خاطر رهایی از رنج خویش و دیگران تغییر شکل می‌دهد. کالارد ویژگی‌های ارتباطی یا گفت و شنودی خشم را بررسی می‌کند؛ خشم دعوتی است به جبران کردن در پایان پروتوی موارد غضب عنان گسیخته را میان ارتشیان و ارتباط آن را با خشم عادی بررسی می‌کند.