در کمال خونسردی یکی از شاهکارهای ناداستان خلاق همه‌ی اعصار است. نوشتن این کتاب ترومن کاپوتی (۱۹۸۴- ۱۹۲۴) را چنان از انرژی تهی کرد که در عمل بیست سال آخر زندگی اش را صرف مبارزه با خستگی نوشتنش کرد و، در نهایت در اوان شصت سالگی، بر اثر مشکلات حاد کبدی از دنیا رفت و آرامش یافت... ماجرا از خبر کشتار خانواده ای چهارنفره در سال ۱۹۵۹ آغاز شد، خبری کوتاه که کاپوتی را بر آن داشت تا مانند کارآگاهی کلاسیک پی همه‌ی سرنخ هایی برود که پیرامون این جنایت فجیع وجود داشت. پس از دستگیری قاتلين، او ماههای بسیاری را با آنها حرف زد. با هر آدمی چیزی دیده بود، با هر شاهدی، و شش سال بعد، یعنی در ۱۹۶۶، کتاب انتشار یافت و پرچم دار جریانی شد که امروزه «ناداستان خلاق» می نامندش، کتابی که آن را طنین صدای تبر راسکولنیکف دانسته اند در ذهن غول ادبیات آمریکا، صدای تبری که او را به کانزاس خونین کشاند تا کشف کند چرا این انسانها می بایست سلاخی می شده اند و چرا این دو جوان میل به ریختن خون داشته اند. در کمال خونسردی تاریخ مستندنگاری خلاق را به بعد و قبل از خود تقسیم کرده است...