اعتماد

در قلمرو هویت احساسی، اعتماد به این معناست که ما به‌طور غریزی چقدر خود، دیگران و در کل دنیا را امن یا خطرناک می‌انگاریم؟ اعتماد ما به توانایی‌مان در برخورد با چالش‌ها ممکن است کم باشد یا زیاد. برای مثال، می‌دانیم که یک سخنرانی، نقدهایی بر عملکرد ما، شکست عشقی یا ورشکستگی مالی ضرورتاً پایان دنیا نیست، اما در چنین موقعیت‌هایی شاید در عمق وجودمان شدیداً احساس خطر کنیم. 

ما در شرایط فوق، بروز اضطراب عادی است اما میزان آن در افراد مختلف متفاوت است. معمولاً چقدر فاجعه را نزدیک می‌دانیم؟ غریبه‌ها عموماً خوب‌اند یا شرور؟ اغلب انتظار داریم آشناهای جدید از ما خوششان بیاید یا آزارمان بدهند؟ دیگران چقدر حساس‌اند؟ اگر کمی قاطعانه رفتار کنیم، آیا افراد از موضع‌شان عقب‌نشینی می‌کنند یا کم‌وبیش به عقایدشان وفادار می‌مانند؟ 

در قلمرو عشق، اعتماد میزان نگرانی ما از آیندة ارتباط با شریک عاطفی‌مان را مشخص می‌کند. چقدر باید این نگرانی‌ها را جدی بگیریم؟ آیا اگر معشوق ترک‌مان کرد، دوباره بازمی‌گردد؟ اگر برنگردد، چقدر آسیب خواهیم دید؟ چقدر باید رابطه را «کنترل» کنیم؟ چه میزان از این رفتار کنترل‌گرایانه ناشی از عدم‌اعتماد ما به دیگری است؟ چقدر می‌توانیم ریسک کنیم؟ آیا می‌توانیم آزادانه به هر آدم جذابی نزدیک شویم؟ در بوسیدن دیگری با برقراری رابطه صمیمانه چقدر پیش‌قدم می‌شویم؟