در ابتدا، میل دارم در مورد آنچه باید از من انتظار داشته باشید، یا به معنی دقیق‌تر، آنچه نباید انتظار داشته باشید، تذکری صادقانه بدهم. در همین عنوان اولین سخنرانی‌ام، خطای کوچکی کرده‌ام. عنوان سخنرانی اگر اشتباه نکرده باشیم، «معمای شعر» است و البته تأکید بر روی اولین کلیه است، «معنا». بنابراین شاید فکر کنید این معما خیلی مهم است یا از آن بدتر، شاید فکر کنید من باورم شده که به نحوی رمز واقعی معما را یافته‌ام. حقیقت این است که من هیچ کشفی نکرده‌ام که ارائه بدهم. من زندگی‌ام را صرف خواندن، تحلیل کردن، سرودن (یا تلاش برای سرودن) و لذت بردن از شعر کرده‌ام. این آخری را از همه این‌ها مهم‌تر دیدم. در مورد آن به نتیجه‌ای نهایی رسیده‌ام. غرق شدن در شعر، در واقع، هر وقت با صفحه‌ای سفید روبه رو می‌شوم، احساس می‌کنم باید ادبیات را از نو برای خودم کشف کنم. اما گذشته اصلا چیزی به دستم نمی‌دهد. بنابراین، همانطور که گفته‌ام، فقط سرگشتگی‌هایم را دارم که به شما عرضه کنم. دارم به هفتاد سالگی نزدیک می‌شوم. قسمت اعظم زندگی‌ام را وقف ادبیات کرده‌ام، و تنها تردیدها را می‌توانم به شما عرضه کنم.