از همان اول مجذوب هنر مدرن شدید. چه چیزی این علاقه را ایجاد کرد، یا چه چیزی این انگیزه بنیادین را فراهم آورد؟ 

یک اثر هنری بود که من را تسخیر کرد. در سال ۱۹۵۳ در میلان بودم که گرنیکای پیکاسو را دیدم. می‌لرزیدم، کاملا شوکه شده بودم. گرنیکا بیانگری بسیاری قدرتمندی را به نمایش می‌گذارد. تصویری شامل ماده‌خام‌های قرن است: بتون، فولاد، رسانه. لامپی که از سقف آویزان است و به جای خورشید نشسته، ارتباط دردناکی با نور برقرار می‌کند. زبانم بند آمده بود. گرنیکا به‌عنوان یک شاهکار ابدی من را با خود برد. هنگام جنگ کره، پیکاسو تلاش کرد آن قدرت مخرب را به بیان درآورد. بعد از آن، در اعتراض به تلاش تبعیدی‌های کوبا برای مستقر شدن در خلیج خوک‌ها، در آوریل ۱۹۶۱ «ربوده شدن سابين‌ها» را کشید که من آن را در ژنو از نورمن گرانتز خریدم. آن نقاشی نمایشگر جنگ از طریق خشونت و قدرت مردانه است که یک زن را نابود می‌کند. اما از لحاظ سمبولیک بر خلاف گرنیکا اسب قربانی نیست، بلکه مرگ را نشان می‌دهد که در اسطوره‌شناسی یک موتيف معمول است. زن در پیش‌زمینه به احتمال زیاد مورد تجاوز قرار گرفته. تنش بسیار شدید است چون انگار زن در حال حرکت به سمت بیننده است. به این ترتیب خطر جنگ قریب‌الوقوع گوشزد شده است. خوشبختانه جنگ در نگرفت!