کتاب آنچه خود گفت (روایت امام موسی صدر از زندگی و اندیشه های خود)

امروز در لبنان از دو حيث سکولاریسم محل بحث است. نخست از حیث نظام حکومتی است. نظامِ لبنان، چنان‌که می‌دانید، فرقه‌ای است. یعنی ساختار و مناصب رسمیِ دولت میان فرقه‌ها تقسیم می‌شود. في‌المثل، رئیس‌جمهور مارونی و رئیس پارلمان شیعه و نخست‌وزیر سنی و نایب‌رئیس پارلمان ارتودوکس است. تقریباً همچین چیزی است. اکثریت قریب به اتفاق لبنانی‌ها معتقدند که باید فرقه‌گراییِ سیاسی را لغو کرد. جنبش محرومان و مجلس اعلای شیعیان هم در جلسة مجمع عمومی مجلس اعلا الغای فرقه‌گراییِ سیاسی را تصویب کرد. ما معتقدیم که فرقه‌گراییِ سیاسی در لبنان اجرا شد تا این ویژگیِ تعددِ فِرَق حفظ و عدالت رعایت و توزیع عادلانه میان فِرَق محقق شود. اما با این شیوه، عدالت در توزیع به هیچ‌وجه برقرار نشد و نوعی تبانی میان فئودال‌ها شکل گرفت. بنابراین، ما برآنیم که فرقه‌گرایی سیاسی باید الغا شود. فرقه‌گرایی سیاسی مانعِ بروز توانمندی‌هاست. این امر واضح است. فرقه‌گرایی سیاسی نهادها را نیز تضعیف می‌کند. ارتش امکانِ‌ توسعه ندارد؛ زیرا به اندازة کفایت مسیحی نیست که وارد ارتش شود. نهادهای دیگر هم همین وضعیت را دارند. فرقه‌گرایی سیاسی برای لبنان مصیبت است. از این رو، همة ما معتقدیم که باید لغو شود.