وقتی چیلی دوازده سال پیش برای اولین بار به میامی بیچ آمد، اهالی آنجا یکی از ین زمستان‌های سرد گاه و بیگاهشان را از سر می‌گذراندند. روزی که او در رستورات وسویو در خیابان کالینز جنوبی با تامی کارلو برای ناهار قرار داشت و پالتو چرمی اش ا دزدیدند هوا یک درجه بالای صفر بود. همان پالتویی که سال قبلش، پیش از اسباب کشی به اینجا، زنش برای کریسمس به او داده بود.

چیلی و تامی جفت شان اهل بیریج بروکلین بودند رفقایی قدیمی که حالا بی هم کار می‌کردند. تا می کارلو به واسطه ی عمویش که یک بابایی به نام مومو بود با یک گروه بروکلینی ارتباط داشت. او به حساب‌های مومو رسیدگی می‌کرد و رسیدهای شرط بندی را راست و ریس می‌کرد تا این که مومو او را همراه صدهزار دلار به میامی فرستاد و گفت اگر کسی پرسید بگوید که قرض است.