در شیوه‌ی فیلم‌سازی رنوار گویی نوعی ا قطعیت وجود دارد. گویی او همواره نخستین راز هنر را با ما در میان گذاشته است. هنری که خود زندگی حرکت و صداهایش را ضبط می‌کند و ارزشی بی‌اندازه به آن می‌بخشد. گویی درستی طبیعی کارگردانی‌اش به او اجازه می‌داد تمام ترفندهای  هنر هفتم را به کار گیرد، از جمله مهم‌ترین‌هایشان را به کار گیرد، از جمله مهم‌ترین‌هایشان را. رییس، این لقبی است که سینماگران موج نو به او خواهند داد. آن‌ها سینمای فرانسه را در دراوه او می‌بینند و دوست دارند این سینما را بر ضد سینمای آکادمیک کیفیت فرانسوی ادامه دهند. این غنا بی‌شک تا حدی ناشی از تأثیر حس ژرف نور و رنگ‌های پدرش پیر اوگوست است. تنوعی فوق العاده در سبک فیلم شناسی او را در برمی‌گیرد. از تجربه در تمام مسیرها در دهه‌ی بیست (نانا، دخترک کبریت فروش) گرفته تا شیفتگی برای جبهه‌ی مردمی در دهه‌ی سی (زندگی از آن ماست مارسیز) عزیمت به ایالات متحده در دهه ی چهل (جنوبی زنی در ساحل)، شوک هندوستان (رودخانه) و سپس بازگشتش به اروپا (کالسکه‌ی زرین، رقص کانکان). میشل سیمون تا ابد بودوی فراموش ناشدنی باقی می‌ماند و ژان گابن گرفتار در دام میل شدید عاشقانه‌اش، همواره لانتیه‌ی انسان وحشی خواهد بود. ژاک پرور یکی از بهترین فیلمنامه‌هایش را برای فیلم جنایت آقای لانژ کار می‌کند. توهم بزرگ و قاعده‌ی بازی فیلم‌هایی هستند که به موشکافانه‌ترین شکل ممکن خشکی و ضعف‌های جامعه‌ی فرانسه را در آستانه‌ی جنگ جهانی دوم آشکار می‌سازند.

پشت صفحه