مادر:                    (بالای سرش را فشار می‌دهد.) برام به آسپرین می‌آری ؟

کریس:                  حتماً؛ شما هم بیا دیگه این بحث رو تموم کنیم، هان، ماما؟ فکر کردم بد نیست چهار تایی‌مون دو سه شب بریم بیرون شام بخوریم،  تو ساحل تن و بدنی تکون بدیم.

مادر:                    خوبه. (به کلر) همین امشب می‌تونیم این کار رو بکنيم.

کلر:                     از نظر من که حرف نداره!

کریس:                  بعله، بگذار یه‌کم تفریح کنیم. (به مادر) کار شما با این آسپرین شروع می‌شه. (با روحیه‌ای بشاش بالا می‌رود و داخل خانه می‌شود. لبخند مادر محو می‌شود.)

مادر:                   (با لحنی مشکوک) اون واسه چی آنی رو دعوت کرده اینجا؟

کلر:                    حالا توچرا ناراحتی؟

مادر:                   اون سه سال و نیم بود نیویورک بود، چی شد یه‌دفعه ؟

کلر:                    خب. شاید-شاید خواسته فقط سری بزنه، دیداری تازه کنه.

مادر:                   هیچ‌کس هفتصد مایل راه رونمی‌آد «فقط دیداری تازه کند.»

صفحه 36