چیزی به ساعت هشت صبح نمانده بود که مشاور رسمی٬ یاکوف پتروویچ گالیادکین٬ از خوابی طولانی بیدار شد. دهن‌دره‌ای کرد و اندکی خود را کش و واکش داد و سرانجام چشم‌هایش را کاملاً باز کرد. اما یکی دو دقیقه‌ای همچنان بی‌حرکت در بستر ماند. انگاری هنوز به‌يقین نمی‌دانست که بیدار شده است یا همچنان در خواب است٬ و آنچه اکنون در اطرافش می‌گذرد واقعیت است با دنباله‌ی خواب‌های پریشانش. اما به‌زودی حواس آقای گالیادکین تأثرات عادی و همه‌روزی خود را روشن‌تر و با وضوحی بیش‌تر درمی‌یافتند. دیوارهای گرد و خاک‌گرفته و دودزده‌ی اتاق کوچکش٬ با آن رنگ سبز چرکینشان٬ و کمد چوب آکاژویش و صندلی‌ها٬ که رنگشان با رنگ کمد جور بود٬ و میز٬ که سرخ‌رنگ شده بود٬ و کاناپه‌ی ترکی٬ با آن روکش مشمع سرخ‌رنگ و گل‌های سبز ملوسش٬ و سرانجام لباس‌هایش که شب پیش با شتاب کنده و قلنبه روی کاناپه انداخته بود٬ همه انگاری با نگاهی آشنا تماشایش می‌کردند.