مذهبی که با حمله عرب در ایران حاکم شد نمایش را نمی‌شناخت و نداشت تا آن را به ارمغان آورد یا منع کند. آنچه در اینجا مانع نمایش شد واسطه‌های مذهب یعنی علما بودند که با تفسیر یک آیه یا خبر شبیه‌سازی را طرد می‌کردند. به ظاهر حرف این بود که خلق یا ایجاد هر شخص دیگر رقابتی است با دستگاه ایجاد و خلقت، یا ناشی از اعتقاد به اینکه عالم وجود ناقص است. بدین گونه پیکرسازی و شبیه‌سازی لغو و نهی شد، اما به تمامی از میان نرفت و ذوق سازندگی یا بازیگری طی دو سه قرن راه‌های دیگری – گرچه بسته‌تر – برای بروز پیدا کرد.