ورود شماری از دانشجویان ناراضی آلمان به ساختار دولت آن کشور در دهه ۱۹۸۰ از مهمترین تحولات اروپا در سال های پس از جنگ جهانی دوم بود جوانان آن کشور سرخورده از وقایع و بی اعتماد به نسل پیش، ابتدا دو راه در پیش گرفتند درس خوانده ها اگزیستانسیالیست‌هایی شدند با لباسهایی همواره سیاه به علامت سوگواری برای جامعه ای که در آن منظور از حرف زدن کتمان حقیقت است و قصد از سکوت انکار آن؛ و جوانان طبقه کارگر عربده جویانی شدند لباس‌های چرمی به تن و سوار بر موتورسیکلت‌هایی پر سر و صدا دسته اول طبقه متوسط را نگران می‌کرد و دسته دوم او را می‌ترساند. اواخر دهه ۱۹۶۰ اوضاع نگران کننده تر شد کسانی سلاح برداشتند تا نظامی را که به نظرشان فاسد و دروغگو می رسید سرنگون کنند. همزمان با فروریختن دیوار ،برلن شماری از جوانان پرخاشگر دهه ۱۹۶۰ در حکومت آلمان واحد صاحب شغل و مقام بودند. آیا وضع موجودی که مسئولیت آن با این گروه هم هست همان چشم انداز زیبایی است که وقتی دانشجو بودند وعده اش را می‌دادند و آیا این دانشجویان سابق به ناراضیان آتی مجال خواهند داد که به همین ترتیب وارد صحنه شوند و سهمی از گوی و از میدان به دست آورند؟