اگر می‌توانستم، اصلاً چیزی در این کتاب نمی‌نوشتم. عکس‌ها به خودیِ خود کفایت می‌کنند.

جیمز اِیجی، اکنون اجازه دهید تا مشاهیر را تحسین کنیم (۱۹۴۱)

با اینکه مدت‌زمانِ زیادی‌ست که عکس‌ها بر دیوارِ موزه‌ها آویخته شده‌اند، اما بیشترِ آثار چشمگیر و موفقِ عکاسی و حتی بسیاری از آثار عادی نیز با هدفِ ارائه در کتاب خلق شده و انتشار یافته‌اند. بیشترِ عکاسی‌ای که در قرن نوزدهم انجام گرفته، یا حداقل آن بخش بلندپرواز و جدی‌اش که امروزه ارزشِ بسیار والا یافته، با نیّتِ چاپ و انتشار در کتاب‌های پُرتیراژ یا آلبوم‌های عکسی تهیه شده‌اند، حتی با اینکه خالق اثر خیالِ برپایی نمایشگاه را هم داشته است. پرتره‌های کارتِ ویزیت و دیگر تصاویری که در گالری، استودیو و ویترینِ کتاب‌فروشی‌ها به معرض دید گذاشته می‌شدند، در آلبوم‌هایی همچون کتاب‌های حجیم جمع‌آوری شده و در قفسه‌ی کتاب‌خانه‌ها نگهداری می‌شدند. کتاب‌ها به‌طور رایج توسط عکاسانِ پرتره‌پرداز و به‌عنوان اثاثیه‌ی صحنه و نمایانگرِ سوژه‌ها مورد استفاده قرار گرفته و این موضوع، همچون سوژه‌ای برای کاریکاتور، مورد استهزاء قرار می‌گرفت. این حقایق را می‌توان به‌عنوان نشانه‌های آغازینِ رابطه‌ی عکاسی با «ادبیات» و فرهنگ نوشتاری مطرح کرد؛ بازتعریفِ عکاسی به‌عنوان هنر هم جایگاه شاهدی را یافته که ]در این زمینه[ جای «کتاب خانه» با «موزه» ]برای ارائه‌ی عکس[ تغییر یافته

است. با این حال، ارزیابی دقیقِ تاریخ عکاسی مشخص می‌کند که کتابِ عکسی نه‌تنها یکی از پروژه‌های بنیان‌سازِ رسانه بوده، که یکی از اصلی‌ترین امکانات برای به رسمیت شناخته شدنِ فرهنگیِ عکاسی نیز بوده است.