نمی‌دانم چرا این قدر ایتالیا را دوست دارم. دوست داشتنی که مال این سال‌ها نیست و از وقتی یادم می‌آید همراهم بوده. در کودکی وقتی می‌فهمیدم چیزی ساخت ایتالیاست به نظرم محصولی بی‌نظیر می‌آمد. در نوجوانی عاشق فیلم‌های نئورئالیستی ایتالیا شدم. کتاب «دزد دوچرخه»ی لوئیجی بارتولینی را سه بار خواندم و فیلم «دزد دوچرخه»ی دسیکا را بارها و بارها دیدم. عاشق روکو و برادرانش بودم و شرط می‌بندم اگربیست سال قبل‌تربه دنیا آمده بودم حتماً دلباخته‌ی سوفیا لورن می‌شدم. حتی چند سالی هم ناخواسته- اما راضی- در خیابان «ایتالیا»ی تهران ساکن بودم و الان هم از قضا دفتر کارم در همین خیابان زیباست.