گاندی، در سارودایا، در مقام کنشگری اجتماعی و عملگرا با ما سخن می گوید؛ کسی که به عملی ترین شکل ممکن، به دنبال تحقق آنارشیسم آزادمنش و خشونت پرهیز است. او در پی بازسازی روستاهای هند و تأسيس جامعه ای سالم و روی پای خود است، او به تلاش برای آفرینش مجمع الجزایری از روستاهای سرافراز و قانع می پردازد، روستاهایی با ساختار تشکیلاتی خودگردان ،نامتمرکز مبتنی بر کار داوطلبانه و مستقل از دولت.

گاندی، در فصلی از زندگی نامه خودنوشتش، تعریف می‌کند که چگونه در سفر بیست و چهار ساعته اش از ژوهانسبورگ به دوربان، کتاب تا این آخرین اثر جان راسکین را خوانده است: «قطار شب به آنجا رسید، اما آن شب نتوانستم هیچ بخوابم؛ فقط کتاب خواندم. تصمیم گرفتم زندگی ام را مطابق با آرمانهای آن کتاب زیرورو کنم». گاندی، در سارودایا، با الهام از سخنان راسکین نظم اجتماعی مطلوبش را که مبتنی بر عشق همه شمول است پیشنهاد می‌کند؛ نظمی که در آن، فرد یا گروهی سرکوب و استثمار نمی‌شود؛ همه در آن برابرند و در محصول دسترنج خود شریک. گاندی خطوط کلی اقتصادی را ترسیم میکند که در بنیادی ترین پیش فرض هایش مخالف اقتصاد جریان اصلی است.